Ich hab'mein Herz in Heidelberg verloren

Het was een grauwe herfstmorgen

in mijn vijftigste levensjaar

uitgeput van alle zorgen

en zilver in mijn haar.

Toen ik naar buiten staarde

wat mijn verwachting overtrof

omdat ik de oude brug ontwaarde

vanuit Hotel Holländerhof.

Ich hab' mein Herz verloren

in deze vriendelijke stad

ergens anders ben ik geboren

maar daar ben ik alles zat

Boven de daken glanst een kroon

die 's nachts de maan vervangt

daar had de keurvorst ooit zijn troon

en alles wat een vorst verlangt.

En net als jaren geleden

gloeien de bomen in brons en goud

ik ben erg afgegleden

niets dat mij geborgen houdt.

Vraagt iemand naar mijn tranen

dan breekt mijn zere hart

zevenenzeventig volle manen

heb ik in Drenthe slechts volhard.

Ich hab' mein Herz in Heidelberg verloren

waar iedereen van verre komt

ik wil weer ergens horen

waar de achterklap verstomt.

waar ik mezelf terug kan vinden

in een vriend'lijk gesproken woord

en mij ook weer kan verbinden

met iemand die mij hoort.

Nee, in de Drentse volkscultuur

daar is niets te verwachten

die zijn me veel te zuur.

Maar tijdens lange winternachten

denk ik aan het mooie uur

dat ik voor het venster stond

en op zijn sokkel het standbeeld draaide

terwijl ik met open mond

zag dat de keurvorst even zwaaide

voor hij zijn pose weer hervond.

Op de alte Brücke, tegenover hotel Holländerhof