De dunschiller-thriller

Een absurdistisch, therapeutisch versje over 'overlast' (TWAALF JAAR LEEF IK NU IN DE HEL!), omdat ik te moe ben om er een hele griezelroman van te maken:

Een yogajuf uit Amersfoort

heeft onlangs haar buur vermoord

Bij volle maan levend gevild

duurzaam met de hand geschild

zonder dat iemand 't heeft gehoord

De losse vellen werden gedroogd

in keltisch zout met tijm geloogd

Daarna maakte ze er springrolls van

in een PFAS-vrije hapjespan

zo werd voor het gerecht betoogd

De yogajuf uit Amersfoort

slaapt sindsdien weer ongestoord

geen nacht werd meer gebroken

al heeft het huis lang vreemd geroken

nadat de buurman was gesmoord

In de gevangenis van Almere

kan ze rustig alles verteren

al heb ik wel gehoord

dat ze geen spijt heeft van haar moord

nu ze weer kan mediteren!

De innerlijke tuin

 Zou er ergens een plek zijn

vriendelijk en zacht

een plek waar geen mens

ooit iets kwaads heeft gedacht

van ongerepte schoonheid

door niemand ooit beroerd

waar God je op zijn adem

tot grote hoogte voert

(Uit Vlindersperspectief, kort na mijn doop Juli 2007)

Digital services act

 

Ik presenteer u de gekuiste versie van mijn dichtblog, want:

De dichterlijke vrijheid is opgeheven!

We mogen in dit duister uur

alleen nog maar literatuur

zoals van 't Reve lezen

de rest is ondermijnend en misleidend

onderhevig aan censuur!

Het ga u allen goed

nu de rechtsstaat is gestorven

en zelfs de meest timide dichter

zich muilkorven moet.

Risico-management

Nog een gedicht voor het wijkteam 

Zonder talmen, zonder dralen

is het wijkteam alle dagen

druk bezig met het schalen

ze schalen op, ze schalen af

ook al zijn ze niet in staat

koren te scheiden van het kaf

Hulpverlening is rampbestrijding

van code blauw tot code rood

tussen de machten is geen scheiding

en de rechtsstaat, die is dood

Maar als iedereen wat minder klaagt

heb je vanzelf minder nood!

Het wijkteam heeft een groot talent

om mensen op stang te jagen

vooral als je kwetsbaar bent

en niet om hulp durft te vragen

omdat je bij elke hulpvraag

hoort dat je niet mag klagen

Zonder talmen, zonder dralen

zijn ze bij de wilde beesten

alsmaar aan het schalen

ze schalen op en schalen af

van achter een bureautje

want voor echt contact met burgers

is het wijkteam veel te laf

Mevrouwtje Koekenpauwtje

Een gedichtje voor het wijkteam:

"Nee, mevrouwtje koekenpauwtje

u moet gewoon niet klagen

over een heel klein foutje

dat u niet kunt verdragen

U bent altijd zo in mineur

maar het is uw eigen schuld

en al dat oeverloos gezeur

wordt door ons niet meer geduld!

Leert u zich maar eens gedragen

en past u zich vooral eens aan

in plaats van alsmaar hulp te vragen

voor uw nutteloos bestaan!

U gedraagt zich niet alleen verwend

maar als een zeer ondankbaar mens

u krijgt een huis, een flinke cent

en nog is het niet naar wens!

Nee, mevrouwtje Koekenpauwtje

wij willen u niet meer horen

over een piepklein foutje

dat zit tussen úw oren!

Uw sociaal domein" 

Kustwijf

 

Ik heb mijn regenlaarzen aangedaan

zie mezelf op een duinpan staan

Ik weet niet vanwaar

hoe ik daar ben neergestreken

Waren het weken of een paar jaar

dat ik uit het lood geslagen

stand hield in die stormvlagen

Spiegel

Ik kan geen aardige dingen meer zeggen

geen zachten woorden op het puntje

van mijn zwart geblakerde tong neerleggen

Ik kan alleen nog maar schieten met vlammen

die als vurige pijlen van brandend sarcasme

elk hart doen verlammen!

Waar ik mij ooit voelde gedragen

is jouw giftige haat naar binnen geslagen.

Dus als je denkt: wat een onmens is zij

Ik ben slechts een spiegel

wat je ziet, dat ben jij!