Een hoofd

Bij een afrekening in het criminele circuit was een hoofd achter gelaten op straat. Van iemand. Ik zag dat hoofd voor me. Zachtjes heen en weer wiegend op de wind. Want heel stabiel zal zoiets niet liggen. En toen ontstond er een rijmpje. Meer een verdrietig deuntje:

In Amsterdam ligt een hoofd, in Amsterdam ligt een hoofd
dat stiekem van iemand zijn romp is geroofd.
Het deed erg zeer, het deed erg zeer!
maar ze legden het keurig recht op de stoep neer.
En terwijl het daar lag, terwijl het daar lag.
was het alsof het voor het eerst zag,
hoe laag bij de grond, hoe laag bij de grond
het leven voorbij kroop, voor het de dood vond.
Reikhalzend, reikhalzend verlangde het toen
om voortaan alleen nog het goede te doen,
al was het te laat, te laat, veel te laat
nu hij hier was verzeild, zonder romp op de straat.