One-ness

Vier korte gedichten over spiritualiteit. De eerste twee schreef ik toen ik net een longontsteking had gehad, die te laat ontdekt was waardoor ik heel even op het randje heb gelegen. De laatste twee zijn voor mijn twee grote liefdes geschreven: mijn dochter en iemand uit mijn jeugd.

God is eenheid

eenheid van zinnen

We zijn dus niet eenzaam

maar Godzaam van binnen.

Je schaduw raakt het eeuwig licht

maar op het scherp van de snede

is het een zaak van evenwicht,

anders val je naar beneden.

*******

Ik ben de vrouwe van de Duisternis

waarin 't licht geboren is.

Ik heb gevochten met kwade machten,

ik heb gevochten met de dood,

tijdens koortsachtige nachten

waarin geen mens te hulp schoot.

Terwijl anderen elkander zochten

in vergankelijk geluk

kroop ik door innerlijke krochten

en ging steeds verder stuk.

Als een huis dat is gezwicht

onder een veel te zwaar plafond,

schijnt nu onbelemmerd eeuwig licht

van een innerlijke zon.

 

Ik ben de vrouwe van de Duisternis

waarin het licht geboren is.

Maar of je mij als licht herkent

is slechts het resultaat

van wat jij van binnen bent

en waar je zelf staat.

*************

 

 

Voor mijn dochter, uit vlinderperspectief (uitgeverij Elikser):

God weet van jou en jij van Hem

dus ben je nooit alleen.

Hij woont in jou en jij in Hem

dus ben je toch Al-één!

En het heelal is het heel het Al

en alles is al heel!

Dus wat je wenst dat is er al

het maakt niet uit hoeveel!
 

********

Voor mijn favoriete spook:

 

Als ik terug in de tijd kon gaan,

langs de oevers van Mnemosyne,

Voorbij de sterren, zon en maan,

het akasha van Sabine, 

zou jij daar dan nog steeds staan

in je rode overall?

Of zwerf je in je eigen baan

steeds verder van de Grote Knal?

En als je nog steeds ergens bent,

als fotonen of atomen,

of je mij nog steeds herkent

als wij weer samenkomen?

Prinses Minima

In mijn eerste boek, prinses Minima, het levensverhaal van een bijstandsmoeder, stond vooraan een gedicht.

Op de fiets door weer en wind

bijstandsmoeder met een kind.

Niemand laat haar binnen

daar kun je echt niet aan beginnen.

Zo'n vrouw zoekt vast een man

de jouwe als het even kan.

Sluit je deuren en je luiken

want dat kun je niet gebruiken.

Onbegrepen en miskend

bijstandsmoeder zonder vent.

 

Trekkend van de maatschappij

op een zijspoor, vogelvrij

zorgt ze dat ze overleeft

met alles dat ze in zich heeft

Toch is het licht in haar gedoofd

na alles wat haar is beloofd

maar van alles wat je ziet

is het laatste haar verdriet.

Onbegrepen en miskend

bijstandsmoeder zonder vent.

 

Ze zit thuis de hele dag

dat zoiets toch zomaar mag

bemoeit zich ook nooit ergens mee

kijkt vast de hele dag teevee.

Haar schoenen zijn versleten

dat kind krijgt niks te eten

ik heb er laatst een man gezien

is dat soms haar vriend misschien?

Onbegrepen en miskend

bijstandsmoeder zonder vent.

 

Vrouw alleen, dat komt niet goed!

Er is niemand die haar moet

Zo'n feministe die moet vechten

één die opkomt voor haar rechten

Maar met dat haar op al haar tanden

zal ze zich nog wel eens branden

niemand die de boel daar stuurt

ze is een schande voor de buurt!

Onbegrepen en miskend

bijstandsmoeder zonder vent.

 

Ze zijn verhuisd, wist je dat?

Naar de dichtstbijzijnde stad

ze is daar lekker aan de gang

vloerbedekking, nieuw behang.

Een tafel en een bankje

wat boeken op een plankje

waar doet ze dat toch van?

Vast geholpen....door een MAN!

Onbekend maakt onbemind

bijstandsmoeder met een kind.

 

 

#Metoo

Als op 1 dag 354 bezoekers naar je gedichten hebben gekeken, niet omdat ze zich interesseren voor gedichten, maar omdat ze je haten en je achter je rug belachelijk willen maken, voelt dat hetzelfde als geile mannen die zich achter hun laptop aan je verlustigen. Als een virtuele aanranding.

Uit mijn dichtbundel 'Vlinderperspectief', die ik schreef in een tijd dat ik bezig was te helen van een misbruik-ervaring. Door iemand die ik als partner had vertrouwd en onze intimiteit tegen me gebruikte, om me te besmeuren als mens, als vrouw, als moeder.
(Maar ik blijf erbij dat wijven onder elkaar het smerigst zijn.)

De innerlijke tuin: 

Zou er ergens een plek zijn

vriendelijk en zacht

een plek waar nog geen mens

ooit iets kwaads heeft gedacht

van ongerepte schoonheid

door niemand ooit beroerd

waar God je op zijn adem

tot grote hoogte voert.

 

 

Wat appie

Ik ben blij dat ik niet app

want je weet niet wat je heb

aan al die mensen die maar appen

en met hun veel te grote kleppen

over andere mensen beppen.

Dat hele godganze ge-app

lijkt me zelf nogal nep

en ik word beslist niet happy

van haat en nijd via een appie.

Dus assie nou wat heb

meel ons dan via het web.

Crab-crap :-)

Deze schreef ik nadat ik een foto voorbij had zien komen van een zeedier dat zich erg goed aangepast had aan 'de tijdgeest'. In plaats van in een schelp, woonde hij in de dop van de tandpasta.

Er kwam een krabje voorbij

met een dopje op zijn kneiter

hij keek bepaald niet blij

meer als een boze bijter.

Hij zei toen tegen mij:

'Krab eens even in mijn oor

want door al die plastic soep

geloof ik dat ik niks meer hoor.'

En zwom daarna, ondanks de troep,

er kribbig weer vandoor.

 

 

De moezelmin

De moezelmin, de moezelmin

verroert voor niemand meer een vin

met een hart zo hard als steen

harder nog dan elfenbeen

doet ze slechts haar eigen zin.

De moezelmin, de moezelmin

wordt van niemand meer vriendin

het allerliefst zwemt ze alleen

door de hele Moezel heen

als een wilde schikgodin.

De moezelmin, de moezelmin

heeft er echt geen zin meer in

had je meer van haar gehouden

waren haar vinnen mooie gouden

in plaats van het goedkoopste tin.

De Moezelmin, de moezelmin

Nijdig als een waterspin

in haar ogen, waar het duistert

bezwijkt een ieder die niet luistert

en verdrinkt  voor goed erin!



Dossiernummer

Ik ben een agendapuntje

een nummer in een dossier

een case, een code, een kenmerk

XZ-5732

Ik besta alleen nog uit cijfers

wat letters, een streep middenin

Een stapeltje met losse vellen

en achter de naam staat een 'min'.

Ontdaan van menselijke waarde

besta ik slechts in een bestand

verdrukt in loodzware ordners

van geadministreerd Nederland.

Zolang je niet klaagt en nergens om vraagt

is er geen vuiltje aan de lucht.

Maar als je schreeuwt of je misdraagt

word je onmidd'lijk getucht!

Want je bent maar een punt op de agenda

een nummertje in een dossier

en als je er niet meer tegen kunt

werkt er niemand meer mee.

Heimwee

Ik zou zo graag naar huis terug gaan

maar ik weet niet waar dat is!

Ergens kwam ik toch vandaan

als ik mij niet vergis.

Waar is het dan gebleven

en waar leek het ook weer op?

Ik ben zo afgedreven

met al die storm aan mijn kop!

Ligt het onder de morgenster

van een roze ochtendlucht

in een bos heel erg ver

of juist dichtbij in een gehucht?

Of is het nog veel verder weg

voorbij de stratosfeer?

Dan heb ik toch heel erg pech

mijn vleugels doen niets meer.

Het wil me ook niet dagen

hoe mijn huis van buiten zag

en ik kan de weg pas vragen

als ik weet waar of het lag.

Ligt het buiten of ligt het binnen,

ergens in mijn ziel?

Kan het zo gauw echt niet verzinnen

maar denk met weemoed aan Den Briel.

Ik zou zo graag naar huis terug gaan.

Hoe kom ik uit dit Labyrinth?

Moet ik terug of juist stil blijven staan,

wachtend tot iemand me vindt?

Pandora's doos

Gaat niet over jeugdzorg. In het bijzonder. Maar een mens kan wel eens pissig zijn. Dit is er één uit de oude doos. (Die van Pandora, dus)
Wat mij het meest verbaasde toen ik hem weer las, is mijn medische kennis:

Ik wens je artrose

en stafylokokken

myxomatose

nierstenen, galbrokken

Ik wens je syfilis

en zwerende wonden

encephalitis,

driehoekig en ronde.

Ik wens je een virus

zo groot als een paard

met giftige kaken,

zijn poten behaard.

Ik wens je ook mijten

in lever en darmen

die gangetjes bijten

naar je benen en armen.

Ontelbaar veel eitjes

van parasieten

die in loodrechte rijtjes

op je bloedcellen schieten.

Microben met tanden,

gemuteerde gezwellen

met ogen en handen

Vleesetende teken

tussen je tenen

die smakkend voortkruipen,

omhoog langs je benen.

Waar ze luid zingen

van een 'potje met vet'

als ze zich in je liezen

vast hebben gezet.
 

Sabine

 

 

 

Grunsj

Zelfs de puberteit was leuk met mijn dochter.
Voor ik moeder werd, was ik bang dat 'dingen' zich zouden herhalen. Ik wilde het zo graag anders doen, beter doen. En ik was geen perfecte moeder. Dat is niemand. Want we zijn allemaal in de eerste plaats mens. En de omstandigheden waaronder ik mijn kind groot heb moeten brengen waren verre, verre van ideaal. Maar alles wat ik heilig geloofde en waarnaar ik ook heb gehandeld is uitgekomen en bewezen: stop liefde in je kind en er komt iets moois uit!
Deze schreef ik twee jaar geleden. Over de 'grunsj' is ze inmiddels alweer heen gegroeid.

Mijn dochter, die is grunsj

van het ontbijt tot aan de lunsj

Maar van de thee tot het diner

leest ze graag de odyssee.

Ze droomt van paarse haren,

van creepers waar je mee kunt varen

En bij de patat met appelmoes

wil ze piercings en tattoos.

Oversized, dat is is haar maat,

als het maar lekker grunsjie staat

Skinny broeken, slobberhemd

truien waar je bekant in zwemt

en de licht ontstemde blik

van een coole grunsjie-chick

Eén die moedig voor zichzelf staat,

over bands en filosofen praat

Maar in haar bed, buiten het zicht

nog steeds tussen haar beren ligt.

Woeste Wilma

Ik las mijn dochter vroeger altijd voor uit Woeste Willem. Dat was een zeerover. Ik heb een vrouw voor hem gevonden:

Ik ben Wilma, woest en wild
als een storm sla ik op tilt
Ik ben niet zacht en meisjesachtig
gedienstig, netjes en aandachtig, 

ik ben niet lief en ook niet aardig,

maar mijn benen zijn zeewaardig!
 

Ik spuug met windkracht acht

zilte rochels door de nacht.

Ik ben een woeste vrouw
onverschrokken maar wel trouw.
Ik heb twee tamme vlooien,
waterluizen en een rat.

Het kan vriezen, het kan dooien,
maar niemand doet me wat!
Ik ben een poëzie-piraat
die zelden met twee woorden praat,
ik gooit het liefste met mijn pet

naar elke vorm van etiquette

Van alle woeste wijven
kan ik het vurigst schrijven.
Ik brul en blaat zo bliksems kwaad
dat mannen van schrik verstijven!
Ik ben ook staatsgevaarlijk
ik ben ontembaar, driest en waarlijk
ongenadig tegen de draad!
Ik ben de schrik der zeven zeeën
als je me ziet dan denk je: 'Nee, hè?'
Maar dan is het al te laat
en zink je naar beneeën!

Sabine

Een hoofd

Bij een afrekening in het criminele circuit was een hoofd achter gelaten op straat. Van iemand. Ik zag dat hoofd voor me. Zachtjes heen en weer wiegend op de wind. Want heel stabiel zal zoiets niet liggen. En toen ontstond er een rijmpje. Meer een verdrietig deuntje:

In Amsterdam ligt een hoofd, in Amsterdam ligt een hoofd
dat stiekem van iemand zijn romp is geroofd.
Het deed erg zeer, het deed erg zeer!
maar ze legden het keurig recht op de stoep neer.
En terwijl het daar lag, terwijl het daar lag.
was het alsof het voor het eerst zag,
hoe laag bij de grond, hoe laag bij de grond
het leven voorbij kroop, voor het de dood vond.
Reikhalzend, reikhalzend verlangde het toen
om voortaan alleen nog het goede te doen,
al was het te laat, te laat, veel te laat
nu hij hier was verzeild, zonder romp op de straat.

Spookland

Soms denk ik: stel dat de overheid zichzelf gewoon stiekem heeft opgeheven en dat niemand het weet. Dat regeringsgebouwen en gemeentehuizen er alleen staan om de schijn te wekken dat er nog iets bestuurd wordt....

De overheid, de overheid
Een onzichtbaar nep-loket
ze houden stilletjes onder de pet
dat het personeel de straat op is gezet.
De overheid, de overheid
slechts een website op het net.
Je komt er alleen, als je de laptop aanzet
Dat laat helaas toch onverlet
dat het loket als zodanig
buiten werking is gezet
Maar naar de letter van de wet
is het allemaal keurig net
en hebben alle mensen
wat brood, een bad, een bed.

 

Gastronomisch gedicht

(Ode aan de airfryer)

Tot mijn groot genoegen

kan ik eindelijk mededelen

dat mijn leven, na jaren zwoegen

en ergernis van velen

eindelijk is gestructureerd,

 op zijn plekkie is gevallen,

gemarineerd en gepaneerd,

tussen friet en bitterballen.

Ik heb het nu echt op een rij

en geordend in een net

van tofu, loempia tot pastei

krokant gebakken, zonder vet.

Ja, het hek is van de dam,

het vuur hóóg opgelaaid

met mijn meest recente vlam

die alles super crispy fraait!

Een heetgebakerd type

met een hele grote bek

waar je alles in kan kiepen

want hij heeft altijd wel trek.

Dankzij mijn lieve schat

nooit meer de dramatiek

van kouwe ballen, slappe patat

uit de snack-automatiek!

Vegakip of appeltaart

niets gaat hem ooit te ver!

Alles wordt bij ons gegaard

Met behulp van Rapid Air.

Mij kan niets meer gebeuren,

ik heb mijn lesje wel geleerd:

dat je eten van sikkeneuren

ontzettend slecht verteert.

Narciste

Nee. Het gaat niet over een buurvrouw. Niet van de overkant, niet van boven, beneden of ernaast. Geen enkele. Dat ik straks niet weer iemand aan de deur heb staan met de vraag over wie mijn gedichten gaan.

Je bent net een klein meisje

dat speelt dat ze volwassen is

met je bontje en je blingbling

een hondje in een mandje

fiets je tringeling

als een kittig bij de handje

over de ring.
 

dunne lippen, zwaar gestift

gecultiveerd, maar toch geschift.

velen zul je vast verleiden

met je poeha en rode wijn

de vraag rijst echter snel

of er achter al die schone schijn

ook meer dan slechts een bel

van lucht zou kunnen zijn
 

Zodra je kersenrode lippen

loskomen van elkaar

maakt je vlijmscherpe tong

zich voor de aanval klaar

Bloeddorstig glijdt het langs een wit

moorddadig roofdierengebit.

De beschaving aan de buitenkant

is van binnen nogal pover

waar het hart vol van is

loopt de mond van over.

 

 

Automatisch antwoord bij afwezigheid

U kunt hem geheel gratis kopiëren en in uw eigen automatische antwoord plakken :

Ik ben met vakantie
op een eiland in de zon
voor de nodige distantie
omdat ik even niet meer kon
Ik lig hier op een gouden strand
aan een turquoise oceaan
met een cocktail in de ene hand
en in de andere een banaan.
Ik luister naar de zachte ruis
van golfjes aan mijn voeten
Ik kom voorlopig nog niet thuis
maar u krijgt de warme groeten.
In geval van hoge nood,
als iemand dreigt te bezwijken:

per vliegtuig en per boot

kunt u me altijd bereiken.

De ultieme westerling.

Je hebt een shabby baardje
en een tattoo op je arm
maar je ogen zijn gelift
met een stukje endeldarm
Je rustieke lange haren
laten het beest in je zien
Je onderkin is weggewerkt
met een Rapid-nietmachien
Daar sta je dan te swingen
in 'Je-suis-charlie'-string
je bent een voorbeeld van beschaving
de ultieme westerling.

Het houdt niet op, niet vanzelf

Het meest bijzondere van veilig thuis vond ik niet hoe ze met mij zijn omgegaan. Maar met de mensen waar ècht iets aan de hand was. Daar heb ik het meest onder geleden.

Ik hoor je heus wel huilen
en dat je opgesloten wordt.
Ik hoor je heel hard schreeuwen
en dat het wordt gesmoord.
Ik hoor je driftige buien,
hoe boos je bent en bang.
Je wanhoop is te horen
bij ieder op de gang.
Maar niemand zal je helpen,
al word je zo bezeerd.
De tranen niet te stelpen,
ik heb het geprobeerd.
Later als je groot bent
en je weg zoekt in het leven
zoals ook ik bleef zoeken
al had ik soms liefst opgegeven
hoop ik dat er iemand komt
met balsem tegen de pijn.
want ik kan nu al voorspellen
hoe jouw toekomst straks zal zijn:
het verleden zet zich vast
als diepe groeven in je brein
en repeteert daar heel je leven
steeds opnieuw dezelfde pijn.
Vroeg geleerd is oud gedaan
er zullen altijd mensen zijn
die je niet willen verstaan.
Maar misschien kun jij je later
toch verstaanbaar maken
zonder daarvoor eerst
in alle staten te geraken.

Over het licht in je ogen
is nu een waas gegleden
Die was er nog niet
een jaartje geleden.
Ik stuur jou in gedachten
eenhoorns, met gouden staart
en toverglitters die ervoor zorgen
dat jouw zieltje wordt gespaard.

Voor een yogamaatje

Onze matten lagen naast elkaar
op de yogajuffen-school
waar we in de boom, de spin, de schaar
leerden voor Ha-Tha toverkol.
Soms standvastig, soms meegaand
Eens rechtop, dan  weer gebogen
maar bovenal, niet tegenstaand
bleven we BEVLOGEN!

 

 

Eenvoud

Wat is er nog heilig
in al zijn gewoonheid,
beschermd en veilig
voor ijdel-en grootsheid?
Wat durft nog klein
en gemiddeld van stuk
onzichtbaar te zijn
in eenvoudig geluk?

Yoga

 Ik dwarrel zachtjes neer
als een blaadje op de wind
dat nog één laatste keer
tuimelt door de lucht,
voor ze op Aard' haar plekje vindt
en neerstrijkt met een zucht.

Sociofoob

Ik ben bang, zo erg bang
dat ik het haast niet zeggen kan.
Niet voor gekke terroristen
Niet voor politieke twisten
Niet voor moslims of Afrikanen
Niet voor cowboys en indianen.
Waar mijn hart van overslaat
waar mijn bloed van stollen gaat
waar ik van zit te trillen
het soms wel uit kan gillen
is de vreemdelingenhaat
van die vaak zo heel gewone
volgevreten autochtonen!
 

Ik ben bang, zo erg bang
dat ik het haast niet zeggen kan
voor van die platte en ongure
kortzichtige volksfiguren
die te dom om zelf te denken
het liefst de eenling krenken.
Je vindt ze altijd met zijn allen
bij het amateurvoetballen,

schreeuwend langs de lijn

omdat ze in hun eigen dorp

wereldkampioenen zijn.

Ze vreten liefst uit de frituur
of gooien dooie beesten
bij de buur op een bak vuur.
Maar ze hebben pas plezier
na een paar kratten met bier!

 

Oh God oh God wat ben ik bang!
En dan ben ik nog maar net op gang
met mijn eigen landgenoten
die het voor een ander
maar al te vaak verkloten,

omdat de regels die ze stellen

nooit voor henzelf tellen.

Als ze over normen praten

is het meten met twee maten.
Alleen zij doen alles altijd goed.
En wie het toch heel anders doet,
anders dan de rest,
kan maar beter snel verhuizen
anders wordt hij weggepest.
 

Ik ben zo bang, zo erg bang
dat ik het haast niet zeggen kan.

Voor die Hollandse gezapigheid,
onuitgesproken middelmatigheid,
dat kleurloze fatsoen.
Maar ondertussen het héél stiekem,

nèt even anders doen!

Van oranje

Nieuwsbericht: Beatrix was ooit met haar zusje gesnapt bij het stelen van fruit! Zo zie je maar, iedereen heeft wel wat op z'n kerfstok.

De ene prinses zei tegen de andere prinses:
'Kom, laten we fruit gaan stelen!'
Het was al laat, een uur of zes
en ze liepen zich te vervelen.
'Ja,' zei haar kleine zusje toen,
'maar wat zullen we dan kiezen?
Appels, peren of een meloen?'
'Nee, zo'n grote loopt in de smiezen'
 

Ze liepen onschuldig met prinsessengezichtjes
langs de uitstalling van de groente-meneer
die aan het wegen was met gewichtjes,
altijd hevig in de weer.
Hij zag ze wel verschijnen:
Sluipend langs zijn etalage
met hun zakken vol mandarijnen.
Ze waren gelijk het haasje!
 

De politie kwam al aangesneld
en nam ze mee naar het bureau
waar de koningin werd opgebeld
die zei: 'Nee maar! Hoezo?'
De agent vertelde de koningin:
'Die mandarijnen zijn zo erg niet
er zaten vieze pitjes in
die je nooit zitten ziet.
Maar het landsbelang staat hier voorop!
Het algeheel fatsoen!'
'Geeft u ze rustig op de kop!'
Sprak de koningin, wat uit haar doen.
'Want we kunnen niet riskeren
dat die mandarijnenzaak gaat lekken.
Dan gaat iedereen straks protesteren
en kunnen wij vertrekken.'
 

De prinsessen moesten drie uur zitten.
Ook de groenteman heeft het geweten:
Die kreeg op zijn kop voor al die pitten
en moest ze zelf eten.

Wubbo Ockels

 

Wubbo Ockels vliegt in een baan
als een stipje sterrenlicht
om de planeet waarop hij heeft bestaan
voor een laatste overzicht.
Hij wijst de sterren een landje aan

dat aan de Noordzee ligt:
'Kijk, daar kom ik vandaan!'
En verdwijnt dan met een blij gezicht

voorgoed achter de maan.

 

 

 

Mevrouw van Ras

Mevrouw van Ras
was in haar sas
rijdend op de rotonde.
Giechelend gaf ze extra gas,
ze was op weg naar Londen.
Maar na drie rondjes
kreeg ze het te kwaad
want zo werd het toch
wel heel èrg laat!
En die tunnel onder het kanaal
kon ze wel vergeten
die zou ze echt niet halen
voor het avondeten. 
De politie werd gezonden
om mevrouw van Ras
te redden van de rotonde.
Na 30 rondjes gaven ze toe
dat ze zo snel niet rijden konden.
Dus rijdt mevrouw van Ras
alsmaar rond en rond en rond
en er is helemaal niemand
die dat heel erg vond:
Ze zwaait en lacht naar iedereen,
ze is gewoon een fenomeen.

Was een berichtje van RTV Rijnmond.

Maar vergeten waarover het nou eigenlijk ging.

De beddenwasstraat van Erasmus MC

paraat, paraat, allemaal paraat!
Het is al half zeven
straks ben je nog te laat
voor de wasbeurt van je leven!
 

In de kliniek van Rotterdam
zijn alle patiënten van de leg
sinds die nieuwe machine kwam:
Een Bedden-Waterweg.
 

Keurig opgesteld in rijen van drie
gaat elke afdeling er doorheen
van intensive care tot oncologie
ontkomen doet er geen één!
 

ze rollen er met al hun besogne
door een machine met natte lappen
inzepen, afspoelen en eau de cologne
hij kan zelfs knippen en kappen.
 

De wasstraat van Erasmus MC
je weet niet wat je mist
je infuuszak mag ook lekker mee
zelfs je bed wordt opgefrist!
 

Naar aanleiding van een artikel in de Havenloods, over een wasstraat voor bedden in het Erasmusziekenhuis.

Blanke man

Het is de meerderheid die telt
de pieken in statistieken.
Schreeuwende opinies, cijfergeweld,
niet de enkeling, de chronisch zieken.
Het gaat om wie het hoogste bouwen kan
en het snelst verdiende geld,
de hoogopgeleide blanke man
het oordeel dat hij velt.
Het gaat om aan te vinken vakjes,
niet de kritische vragen.
Zodat je leert om strakjes
je aangepast te gedragen.
Het gaat niet om de vrouw
die in stille armoe sterft.
Het gaat altijd om jou
en waar je status mee verwerft.

Reiki-rijmpje

 

Mikao Usui zat stil bij de bron
en luisterde aandachtig
alsof hij God horen kon
in het water dat zo prachtig
schitterde in de zon.
En bij het zacht gekletter
van een hemelse waterval
zag hij in elke spetter
het oneindige heelal.
Hij zegende de aarde
en alles wat maar leeft
tot de geest zich openbaarde
die ons liefdevol omgeeft.

Met de sleutels die hij toen ontving

kwam de hemel dichterbij

God zei: 'Mikao, doe je ding

en breng de mensen terug bij Mij.'  

 

 

 

Ik leer voor vlinder

In mijn cocon is het warm en knups (=knus)
liefst word ik geen vlinder
maar blijf ik een rups
 

Hoe hoger je klimt, hoe zwaarder het zakken,
daarom hang ik het liefst
stil tussen de takken

 

 

Horkenland

Het kan overal over gaan. Maar laat ik het zo zeggen: ik hoef nooit ver te zoeken voor inspiratie.

In Hork aan de Work
wonen de horken bijéén
krijg je het met ze aan de vork
dan sta je snel alleen.
In Hork spreken ze Horks.
Je kunt er dus niet mee praten
Bovendien zijn ze norks
in hun doen en in hun laten.
Ze gaan naar de Horkse kerk,
daar staat in het heilig geschrift:
'U bent getrouwd en heeft ook werk.
Anders bent u zwaar geschift.'
De horken werken op het land
met vorken en met harken
van dieren hebben ze ook verstand
zolang het smaakt naar varken.
Dan is er nog het Horks college,
daar doen ze niet ingewikkeld:
Het leven is pas een feestje,
zolang je hard genoeg bikkelt!
Doe maar gewoon, dat is gek genoeg
anders wordt er nog over gekletst.
Alleen 's avonds in de horkse kroeg
wordt er ongewoon horks gezwetst.
Toch hebben die horken heus lol
na een stuk of acht glazen met bier
ze gieten zich in een paar uurtjes vol
en noemen zoiets dan plezier.
Als je zelf geen hork bent
geen botte en geen stijve
dan zul je nooit worden gekend
en kun je hier beter niet blijven.

WIJVEN!

De meeste vrouwen klammen en klitten
vlezig en vochtig als tochtige mossels
die altijd dicht bij elkaar willen zitten
tussen mossige palen en giftige wieren
met zuigende klepjes, wellustige dieren.
Open en dicht, open en dicht.
De enige beweging die ze maken.
Al kunnen ze kort aangericht
in bier best lekker smaken.

Het buurtteam

Het was ongeveer 2 jaar geleden, toen de decentralisatie net was ingevoerd. Aan tafel bij Pauw zat een maatschappelijk werkster uit Rotterdam. In het publiek zaten een paar van haar cliënten. De hele aanblik deed echter vermoeden dat zij zelf de cliënt was. Niet zelden zijn het de meest hulpbehoevende figuren die in de hulpverlening werken. Verwonde healers.

Eén van haar cliënten mocht bij Pauw ook even haar zegje doen: in ruil voor het schoonmaken van haar kastjes, maakte ze 3d-kaarten. En was dankbaar dat ze er eindelijk toe deed, in de maatschappij.
Ik wenste dat iemand net zo blij was met mijn schrijfsels, als ze in Rotterdam waren met de 3D-kaarten van deze oudere dame. Helaas sturen ze mij de politie op mijn dak, die me uit komt horen waarom ik niet eens wat ga doen. Niet wetende dat schrijven en tekenen, toevallig al een paar jaar IN mijn participatieplan staat! Ik zou zeggen: dóe er eens wat mee! In plaats van tegen me aan zeiken dat IK wat moet doen!

De maatschappelijk werkster bij Pauw zag er zo bizar uit, dat het uitnodigde tot een gedicht waarin ik geprobeerd heb het hele probleem van de betuttelende participatiewet samen te vatten. Daar wil ik dan ook graag deze nieuwe blog mee openen.
Zonder volkskunst is de wereld ook maar saai.

Ik had de keukentafel net
met een grote klap aan gort geslagen
zodat ze niet aan mijn deur
om een gesprek hoefden te vragen.

Ze waren er namelijk nooit
toen ik die tafel nog had staan.
Al die jaren dat ik wat nodig had
was er zelden iemand begaan. 

Dus dat tafelblad en die poten
heb ik net opgestookt in een pot
als op een dag de bel gaat.
En daar staat ze, met d'r knot!

Of ze even binnen mocht
om te kijken hoe het gaat.
Of ik misschien iets nodig heb
al dan niet van vader staat.

Nog voor ik iets kan weigeren
zit ze al op een kruk
haar pedagogische blokkenketting
vormt met haar gebit een passend stuk.

Gevaarlijk rolt ze met haar ogen
ook heeft ze een vreemde tik.
Mijn keel lijkt dichtgeknepen.
Het gevoel alsof ik stik.

'Wat schijnen uw gordijntjes schoon
en hoe proper glanst uw zeil.
U bent vast erg handig
met stofzuiger en dweil.
Mensen als u hebben wij nodig
in de participatie-dictatuur
u kunt vast een handje helpen
bij een bejaarde of een buur.'

Toen pakte ze haar formulieren
en schreef daar keurig netjes op:
'Mevrouw is elke dag heel vlijtig
Aan het schrobben met wat sop.
Heeft nog wel wat uurtjes over
voor een klantje of drie per dag.'

Ik vraag nog wat de bedoeling is
en wat het schuiven mag.

'U werkt voor een goed gevoel.'
antwoordde ze bevlogen
'Naastenliefde, is het doel
dat we hierbij beogen.
Het doen van goede werken
geeft gezondheid en geluk
en aan het einde van uw leven
kan uw karma niet meer stuk!
U krijgt een plekje in de hemel,
helemaal vooraan!
Daar zal ik hoogst persoonlijk
bij onze lieve Heer op staan!

Als u nu even ondertekent...
Ja, hier op de stippellijn,
dan kunt u zich verheugen
als burger goedgekeurd te zijn!'

Toen is ze weer vertrokken
met haar blokken en haar knot
ik plofte verbijsterd op de sofa
en dacht alleen: MIJN GOD!!!!