Het buurtteam

Het was ongeveer 2 jaar geleden, toen de decentralisatie net was ingevoerd. Aan tafel bij Pauw zat een maatschappelijk werkster uit Rotterdam. In het publiek zaten een paar van haar cliënten. De hele aanblik deed echter vermoeden dat zij zelf de cliënt was. Niet zelden zijn het de meest hulpbehoevende figuren die in de hulpverlening werken. Verwonde healers.

Eén van haar cliënten mocht bij Pauw ook even haar zegje doen: in ruil voor het schoonmaken van haar kastjes, maakte ze 3d-kaarten. En was dankbaar dat ze er eindelijk toe deed, in de maatschappij.
Ik wenste dat iemand net zo blij was met mijn schrijfsels, als ze in Rotterdam waren met de 3D-kaarten van deze oudere dame. Helaas sturen ze mij de politie op mijn dak, die me uit komt horen waarom ik niet eens wat ga doen. Niet wetende dat schrijven en tekenen, toevallig al een paar jaar IN mijn participatieplan staat! Ik zou zeggen: dóe er eens wat mee! In plaats van tegen me aan zeiken dat IK wat moet doen!

De maatschappelijk werkster bij Pauw zag er zo bizar uit, dat het uitnodigde tot een gedicht waarin ik geprobeerd heb het hele probleem van de betuttelende participatiewet samen te vatten. Daar wil ik dan ook graag deze nieuwe blog mee openen.
Zonder volkskunst is de wereld ook maar saai.

Ik had de keukentafel net
met een grote klap aan gort geslagen
zodat ze niet aan mijn deur
om een gesprek hoefden te vragen.

Ze waren er namelijk nooit
toen ik die tafel nog had staan.
Al die jaren dat ik wat nodig had
was er zelden iemand begaan. 

Dus dat tafelblad en die poten
heb ik net opgestookt in een pot
als op een dag de bel gaat.
En daar staat ze, met d'r knot!

Of ze even binnen mocht
om te kijken hoe het gaat.
Of ik misschien iets nodig heb
al dan niet van vader staat.

Nog voor ik iets kan weigeren
zit ze al op een kruk
haar pedagogische blokkenketting
vormt met haar gebit een passend stuk.

Gevaarlijk rolt ze met haar ogen
ook heeft ze een vreemde tik.
Mijn keel lijkt dichtgeknepen.
Het gevoel alsof ik stik.

'Wat schijnen uw gordijntjes schoon
en hoe proper glanst uw zeil.
U bent vast erg handig
met stofzuiger en dweil.
Mensen als u hebben wij nodig
in de participatie-dictatuur
u kunt vast een handje helpen
bij een bejaarde of een buur.'

Toen pakte ze haar formulieren
en schreef daar keurig netjes op:
'Mevrouw is elke dag heel vlijtig
Aan het schrobben met wat sop.
Heeft nog wel wat uurtjes over
voor een klantje of drie per dag.'

Ik vraag nog wat de bedoeling is
en wat het schuiven mag.

'U werkt voor een goed gevoel.'
antwoordde ze bevlogen
'Naastenliefde, is het doel
dat we hierbij beogen.
Het doen van goede werken
geeft gezondheid en geluk
en aan het einde van uw leven
kan uw karma niet meer stuk!
U krijgt een plekje in de hemel,
helemaal vooraan!
Daar zal ik hoogst persoonlijk
bij onze lieve Heer op staan!

Als u nu even ondertekent...
Ja, hier op de stippellijn,
dan kunt u zich verheugen
als burger goedgekeurd te zijn!'

Toen is ze weer vertrokken
met haar blokken en haar knot
ik plofte verbijsterd op de sofa
en dacht alleen: MIJN GOD!!!!