Sociofoob

Ik ben bang, zo erg bang
dat ik het haast niet zeggen kan.
Niet voor gekke terroristen
Niet voor politieke twisten
Niet voor moslims of Afrikanen
Niet voor cowboys en indianen.
Waar mijn hart van overslaat
waar mijn bloed van stollen gaat
waar ik van zit te trillen
het soms wel uit kan gillen
is de vreemdelingenhaat
van die vaak zo heel gewone
volgevreten autochtonen!
 

Ik ben bang, zo erg bang
dat ik het haast niet zeggen kan
voor van die platte en ongure
kortzichtige volksfiguren
die te dom om zelf te denken
het liefst de eenling krenken.
Je vindt ze altijd met zijn allen
bij het amateurvoetballen,

schreeuwend langs de lijn

omdat ze in hun eigen dorp

wereldkampioenen zijn.

Ze vreten liefst uit de frituur
of gooien dooie beesten
bij de buur op een bak vuur.
Maar ze hebben pas plezier
na een paar kratten met bier!

 

Oh God oh God wat ben ik bang!
En dan ben ik nog maar net op gang
met mijn eigen landgenoten
die het voor een ander
maar al te vaak verkloten,

omdat de regels die ze stellen

nooit voor henzelf tellen.

Als ze over normen praten

is het meten met twee maten.
Alleen zij doen alles altijd goed.
En wie het toch heel anders doet,
anders dan de rest,
kan maar beter snel verhuizen
anders wordt hij weggepest.
 

Ik ben zo bang, zo erg bang
dat ik het haast niet zeggen kan.

Voor die Hollandse gezapigheid,
onuitgesproken middelmatigheid,
dat kleurloze fatsoen.
Maar ondertussen het héél stiekem,

nèt even anders doen!