waar ik je zo erg mis,
waar je bed en zelfs je geur,
al zolang verdwenen is,
daar staat een foto van lang geleden,
van een meisje van één jaar,
in een blauw geschilderd lijstje,
bolle toet en lichtblond haar.
Je lacht mij daar steeds tegemoet,
zoals alleen de zon kan stralen,
ik zou zo graag mijn hand,
nog eens door je haren halen.
In je armen draag je beer,
die nooit van je zijde is geweken,
jaren heb ik jullie toegestopt,
onder een warme deken
en voorgelezen en gezongen,
een plusche vogel om mijn hand,
met wie je al je zorgen deelde,
toen je in Harlingen was beland.
Een verdrietige schaduw is toen gegleden
over je stralende gezicht,
en er is niemand die sindsdien,
je hartje heeft verlicht.
De mensen die op jouw moeder jaagden,
hebben jou het meest geschaad,
ontheemd en half verweesd,
Opgezadeld met hun kwaad.
Nu zijn we jaren verder,
en je staat op eigen benen,
maar de pijn van een verloren jeugd,
nog niet helemaal verdwenen.
Ik zie je zo dapper zoeken,
naar je eigen levenspad,
weg van de zorgen en de zwaarte,
waar je zolang met mij in zat.
Ik ben een avonturenkind,
was wat je altijd zei,
je wilde als een vlinder zijn,
Ongebonden, frank en vrij,
maar de lockdown houdt je gevangen,
in een verstikkend soort cocon,
Opgevouwen vlindervleugels,
die verlangen naar de zon.
Dus vloog jij met een vliegtuig,
Naar een heel erg ver land,
Waar jij je vrije vlinderhart,
aan andere vlinders hebt verpand,
P.s.
Lieve Roos,
Ik weet hoe zwaar het voor je is
om straks terug te moeten vliegen,
en ik kan je door het virus
Ook niet
in mijn armen wiegen! (ik had het eerste half jaar niet door dat het virus een hoax was😢)
Ik heb me soms hard uitgelaten,
en onbedoeld deed ik je pijn,
op de momenten dat ik was vergeten,
hoe het is om jong te zijn.
Terwijl ik zelf als bevroren
geen stap vooruit durf te doen,
ben jij het moedigst van ons tweeën
en je moeder is een OEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten