Schrijfster

Over mij:



Ik heb altijd geschreven. Zolang als ik mij kan herinneren, vanaf het moment dat ze

mij leerden schrijven. Ik wilde zelfs làng voor ik een pen vast kon houden al schrijfster worden. Toen mijn moeder voorlas uit Lupineke, wist ik dat ik later kinderboeken wilde maken. Ik wilde schrijven en tekenen. Net zo mooi als Binette Schröder.

Het teken- en schrijftalent werden op de middelbare school wel gezien, maar ik ben nooit echt gestimuleerd het verder te ontwikkelen. Met de kunst kon je immers je brood niet verdienen. Dat vind ik wel de grootste handicap van mijn leven. Toch weerhield het me er niet van om door te gaan met tekenen en schrijven.

Ik heb jaren les gehad aan de schrijversschool van de SKVR in Rotterdam. Ik trad op tijdens open podia voor dichters in de randstad. Schreef columns voor lokale en regionale radio en tv. 

Een blauwe maandag op de lerarenopleiding tekenen en schilderen leidde ertoe dat ik minstens 10 jaar geen tekenpotlood meer aangeraakt heb. Maar de tekenlust ontwaakte weer toen ik in Schwetzingen, Baden Württemberg, als kasteelgids werd opgeleid in de mooiste en meest sprookjesachtige tuin ter wereld.

Ik heb heel veel manuscripten geschreven voor kinderverhalen die het nooit gehaald hebben. Maar in 2004 kwam dan toch eindelijk mijn eerste boek uit bij uitgeverij Gigaboek: Prinses Minima, het levensverhaal van een bijstandsmoeder.

Dankzij Linda de Mol, die net de film Ellis in Glamourland uitbracht en daarom in haar blad aandacht besteedde aan een aantal bijstandsvrouwen, haalde dit boek alle landelijke en regionale pers. Ook via de FNV-vrouwen kwam ik aan veel interviews voor radio en tv. Daar heb ik een tijdje veel mensen mee bereikt. 

Ik schreef prinses Minima om uiting te geven aan mijn pijn en verdriet om het onbegrip waar je als bijstandsmoeder tegenaan loopt. Als je wilt dat moeders werken, moet je de voorwaarden creëren! De vooroordelen in de samenleving en ook de tegenwerking bij sociale diensten hebben enorme wissel getrokken op mijn gezondheid en de jeugd van mijn dochter. Hoewel de toon van het boek luchtig en vol zelfspot is, was ik in het echt behoorlijk kapot van wat ik meemaakte als alleenstaande moeder. Humor is altijd mijn sterkste wapen geweest in tijden van depressie. Misschien ben ik daarom nooit goed begrepen en vaak weggezet als iemand die simuleert. Gelukkig is de humor 15 jaar later dan eindelijk verdwenen. Alsmede het optimisme en de hoop dat het altijd alleen maar beter kon worden.

Het succes was een kort leven beschoren, want in mijn eigen woonplaats (dat was toen Meppel) werd ik finaal afgemaakt. Ik zou publiciteitsgeil zijn, lui, werd uitgescholden voor hoer en lastig gevallen op straat. Ten slotte zelfs onderwerp van een hetze.

Vanuit het hele land werd fanmail gestuurd naar prinses Minima. Dat heeft mij echter nooit bereikt. Het kwam aan op het adres van een naamgenoot die alles achterliet op de redactie van de Meppeler Courant, waar ik wel eens stukjes voor schreef. Ik heb nooit ook maar 1 brief of kaart ontvangen. Poststukken waar volgens de naamgenoot ook vaak geld bij was gestopt. Ik heb nooit iemand kunnen bedanken. 

Bij navraag op de redactie, zei men van geen enkel poststuk te weten.

👉Ik zou 15 jaar na dato graag willen weten wat er met mijn post is gebeurd. Wat is er met het geld, dat vermoedelijk bestemd was voor mijn dochter, gebeurd? Is deze post ook gelezen op de redactie? Wat is er gedaan met de informatie in deze post, waarvan mogelijk een deel afkomstig was van mensen uit mijn jeugd? 👈

Ik schreef prinses minima niet omdat ik het zo leuk vond om uit de school te klappen. Maar omdat, als ik alles binnen had gehouden, mijn dochter op haar derde al geen moeder meer had gehad. Dat mensen zich geërgerd hebben aan of gekwetst voelden door mijn openheid, wil ik best geloven. Het is vast confronterend geweest om terug te moeten lezen welke verwoestende invloed het gedrag had van sommige mensen, op het welzijn van mij en mijn dochter. In het boek heb ik echter geen enkel 'geheimpje' verklapt en ook geen namen genoemd. De bescherming die ik mijn hele leven gemist heb, heb ik de ander wèl gegund. Toch nemen mensen het me kwalijk dat ik in mijn diepste wanhoop, toen ik nauwelijks nog wist hoe ik verder moest leven, mijn levensverhaal naar buiten bracht. 

Na dit boek heb ik nog vele jaren gezwegen over de aard van het geweld, de vernederingen en de verwaarlozing waar zowel mijn dochter als ik onder geleden hebben. 

Ik had in mijn prinses Minima-periode, contact met veel journalisten. Ook in Hilversum. Op een gegeven moment was er sprake van dat ik prinses Maxima zou gaan ontmoeten.

Ik heb er nooit meer wat op terug gehoord. Pas jaren later vernam ik dat ze in die tijd een onbekende vrouw uit Deventer uitgeroepen hadden tot prinses minima en dat zij prinses Maxima mocht ontmoeten in de beurs van Berlage.

Een sentimenteel artikeltje resteert op internet, over de vele tranen die hadden gevloeid.....

Niet de mijne. Ik was inmiddels naar een andere provincie gevlucht wegens stalking. 

Na prinses Minima zijn nog andere boeken uitgekomen. Waaronder een sprookjesboek en een dichtbundel. Helaas kreeg geen enkel boek meer aandacht, nadat ik met mijn eerste boek in Meppel compleet afgemaakt ben en een hetze aan mijn adres kreeg, geleid door twee intriganten van een sportschool, waaronder een afgewezen 'vriendje' die geen middel schuwde om me kapot te maken. In totaal zijn er inmiddels (uit mijn hoofd) 9 boeken uitgekomen met steeds dezelfde thematiek: pesten en huiselijk geweld, gezondheid en armoede:

Als je dakloos bent, heb je geen enkele status meer en kan iedereen met je doen wat hij/zij wil. Niemand die je gelooft. 

Alles wat je zegt, komt uit de mond van een dakloze en is dus per definitie ongeloofwaardig. 

 

Over al die ervaringen, zoals het steeds weer moeten vluchten voor laster, stalking en machtsmisbruik, ben ik blijven schrijven. Dat hield me overeind. 

Het was een uitlaatklep, een protestmiddel en een manier om kennis en ervaring te delen.

Ik ben altijd blijven lezen en me blijven verdiepen in het thema huiselijk/relationeel geweld en gezondheid. Om te begrijpen wat ik meemaakte, waarom dingen liepen zoals ze liepen, hoe ik met al dat geweld om moest gaan, hoe ik mezelf sterker kon maken. 

Alles wat ik meemaakte, leerde, ontdekte, verwerkte ik in mijn autobiografische verhalen. In de hoop dat de hulpverlening iets zou leren van mijn ervaringen. Maar ze weigeren het te lezen. Men vond mijn boeken niet leeswaardig omdat ik niet had gestudeerd! Werd me letterlijk, recht in mijn bek gezegd.

Ik ben gediplomeerd hulpverlener en heb net zoveel recht als ieder ander mens hier mijn mening over te geven!

Ook de politiek heb ik nooit kunnen bereiken met mijn verhalen. Het cda blokkeerde mijn emailadres, omdat ik teveel emails schreef over de gevolgen van bezuinigingen voor onze kinderen. De vvd antwoordde nooit. Op niks. Ook de lokale politiek toonde nooit interesse. Ik ben nooit uitgenodigd voor gesprek, waar dan ook. Ook excuses voor de manier waarop ik ben behandeld, heb ik nooit gekregen. Ook niet toen in 2017 bleek hoe ziek in werkelijk ben. NIET 'tussen mijn oren', maar lichamelijk.

Als straf voor mijn kritiek op het systeem is er zoveel karaktermoord op me gepleegd dat ik nooit meer mijn boeken aan de man kan brengen en ook mijn vak nooit meer uitoefenen. Wel beklagen ze zich erover dat ik niet werk. Ik heb me rot gewerkt om te laten zien dat de huidige omgang met werklozen, alleen maar een averechts effect heeft.

In de tijd dat de FNV-vrouwen nog de werkgroep voor bijstandsvrouwen had, was er voor ons als groep nog wel eens aandacht in de media. Maar sinds die groep wegbezuinigd is, is er geen enkele spreekbuis meer.

Wel zijn er tientallen dik gesubsidieerde clubjes waar hoogopgeleide dames menen dat ze voor mijn belangen opkomen. Maar daar worden vrouwen als ik niet actief bij betrokken en we merken er ook niets van. Ik heb stellig de indruk dat deze dames alleen maar voor zichzelf bezig zijn.

Ik was één van de weinigen die de afgelopen 15 jaar steeds weer haar nek uitstak met allerlei publicaties om de rechten van bijstandsvrouwen/alleenstaande moeders/slachtoffers van geweld te verbeteren en het machtsmisbruik aan de kaak te stellen. Ik heb dat belangeloos gedaan, zonder er een cent aan te verdienen. In tegendeel: het heeft me veel geld, mijn reputatie en mijn gezondheid gekost. Alsmede de jeugd van mijn kind.

Kortom: 15 jaar schrijven voor gerechtigheid heeft niets gebracht...

Meest recente boek:  





Afgelopen jaar (2019) kwam onder pseudoniem een nieuw boek uit. In dit boek beschrijf ik vanuit een feministische visie hoe slecht de participatiewet is voor de gelijke berechting en ontwikkelingskansen van vooral vrouwen. 

Het ideaal van participatie en sociale inclusie wordt in de kiem gesmoord door lokale overheden, waar ze de burger die 'anders' is alleen maar zien als lastig, bedreigend en iets dat geld kost. Van empowering heb ìk dan ook nog heel weinig gemerkt. Van repressie des te meer.

Volwassen mensen worden beleerd, beloond of bestraft door lokale autoriteiten alsof het kleine kinderen zijn! En dan zijn ze ook nog verontwaardigd als mensen dat niet pikken! Kom niet voor jezelf op, want dat wordt genadeloos afgestraft. Je wordt net als een circusdier gedrild tot je braaf opzit en pootjes geeft of door een hoepeltje springt, in ruil voor een koekje.

Sinds ze de piramide van Maslow verruild hebben voor de participatiecirkel, 

draaien we alleen nog maar in rondjes. 

Want niemand is meer verantwoordelijk.

Ook beschrijf ik de schade die door machtsmisbruik en stigmatisering aangericht wordt bij cliënten in het sociaal domein: Bij de gemeente (wijkteam) en bij uitkeringsinstanties. Het is pure discriminatie van vooral mensen die in uitkeringssituaties zitten of/en op één of andere wijze psychisch belast of beschadigd zijn.

WIJ ZIJN NIET ONZE UITKERING EN WIJ ZIJN NIET ONZE DIAGNOSE.

WE ZIJN VOLWAARDIGE MENSEN DIE OP EEN NORMALE MANIER AANGESPROKEN KUNNEN WORDEN!

De overheid hoort zwakkere, zieke of kwetsbaardere mensen te beschermen, maar lijkt eerder mensen nog verder af te breken. Het bijzondere is dat ze daar zelf een woord voor hebben bedacht (secundaire victimisatie), maar dat hen dat niet ervan weerhoudt om mensen toch te blijven beschadigen. 
Ik vat het hier samen in de 19 tekenen van emotioneel misbruik, zoals ze ook voorkomen bij narcistisch- of sektarisch machtsmisbruik! (Tel uit je winst, als je dit toepast bij mensen met b.v. het narcistisch slachtoffersyndroom! )

Emotioneel misbruik:

1) Achterhouden, ontzeggen: Informatie over of het recht op ondersteuning in welke vorm dan ook: medisch, psychologisch, financieel, juridisch...

2) Beperkingen opleggen: Jezelf niet mogen ontwikkelen, geen toestemming voor zelfontplooiing, tegenwerking in eigen initiatieven tot zelfontplooiing.

3) Isoleren: Andere professionals tegen je opzetten, laster en leugens verspreiden via dossiers en roddel zodat er een vals beeld van jou ontstaat , waardoor je nergens meer serieus genomen of geholpen wordt. Provoceren hoort hier ook bij. Door je uit je tent te lokken, ga je ongewild de negatieve beeldvorming bevestigen.

4) Bedreigen/straffen: het onthouden van medische zorg. Uhp jeugdzorg. Dreigementen je uitkering te korten of te stoppen als je niet aan hun eisen kunt voldoen. Veel mensen durven door de dreigbrieven van allerlei instanties nauwelijks nog de brievenbus open te maken, waardoor hun problemen steeds groter worden.

5)Verlaten of dreigen met verlaten: Geweigerd worden bij huisarts of andere zorgverleners. Hulp weigeren. Een praktijk uit gestuurd worden als je voor jezelf opkomt. Zogenaamde 'vrienden' die vinden dat zij over jou alles mogen zeggen, maar het omgekeerd moeilijk vinden als jij je grenzen aangeeft.

6) Woede: In de vorm van stemverheffing, dreigementen en vooral hatelijkheden als je netjes aangeeft dat je anders behandeld wilt worden.

7) Constante kritiek: 'Jouw tekeningen zijn niet goed genoeg...we zijn niet geïnteresseerd in jouw boeken...jij hebt niet gestudeerd...jij kan niet voor een kind zorgen...jij bent geldbelust...Jij kan niet communiceren!'

8) Belachelijk maken: Letterlijk uitgelachen worden bij de sociale dienst. Op een honende toon een gesprek voeren, zodat je aan de toon hun minachting kunt horen.

9) Vernederen: Steeds suggereren dat je geestelijk niet spoort.

10) Betutteling: Tegen je praten alsof je een klein kind bent dat nog onderwezen moet worden.

11) Vloeken en schelden: Daar zijn ze de professionals te geraffineerd en te christelijk voor.

12) Beschuldigen: Van agressief gedrag, kindermishandeling, simulatie en manipulatie.

13) Eisen: Als jij niet....dan..... (helpen we je niet)

14) Negeren: Niet ingaan op hulpvraag, vraag om gesprek of op klacht.

15) Bagatelliseren: Al je gezondheidsproblemen afdoen als psychisch of simulatie

16) Negatief labelen: je wegzetten als borderliner, relschopper of manipulator

17) Bedrog: Het stelen van lezersbrieven door een krant, het verdraaien van de feiten in een klachtenprocedure, constant liegen als je probeert je recht te halen. Informatie achterhouden. Rookgordijn creëren.

18) Subtiele non-verbale communicatie: een advocate die laat zien dat ik haar niet boei, die mijn blik ontwijkt, mij weigert aan te kijken, mij letterlijk negeert waar mijn eigen kind bij zit. (wat voor signaal geef je dan als professional aan een kind af? Wat denkt u dat dit doet met mijn positie als opvoeder, thuis?)

19) Ontkennen van jouw realiteit:  'Dat ligt aan jouw stoornis, dat jij dat zo ziet.' Of: 'Dat is jouw beleving.' Zodat ze geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen voor hun eigen gedrag. In het ergste geval word je paranoïde genoemd. Niet geloofd worden als je vertelt wat je hebt meegemaakt.

Niet alleen jouw realiteit of jouw waarheid worden ontkend, ook je behoeften en je gevoelens van frustratie en onmacht over zoveel onrecht! Je wordt ahw structureel ontmenst.

Gevolg: 
*Je gezinsleven staat onder druk. 
*Het is moeilijk zoniet onmogelijk sociale contacten aan te gaan, omdat je vertrouwen in mensen geschonden wordt en de omgeving aangeschoten wild ruikt. Dus je bent onmiddellijk prooi voor nieuwe roofdieren.
*Je kunt nooit meer het werk doen waarvoor je bent opgeleid. 

*Je verliest ieder krediet en alle geloofwaardigheid. Je hele reputatie en waardigheid worden afgebroken.
*Je bent een makkelijke prooi voor nieuwe wolven in schaapskleren. 
*Stress en ziekte.
*Als je boos wordt en vijandig terug reageert, heb jij het gedaan, dan vindt men dat je je misdraagt!!! 

Dit is ernstige geestelijke mishandeling. En dat gebeurde al voor de participatiewet. Maar sinds de p-wet en de transitie is het nog erger geworden. Gemeentes lijken niet integer om te kunnen gaan met de grote verantwoordelijkheid voor mensen die hen is gegeven.

Wat gaan we doen aan deze ernstige vorm van mensenrechtenschending in eigen land?

Voor lezingen en interviews kunt u natuurlijk altijd contact opnemen. Maar ik heb zo'n idee dat dat niet gaat gebeuren. Want de waarheid over de Nederlandse sociale zekerheid mag niet aan het licht komen. En wie dat toch probeert, krijgt de klokkenluidersbehandeling. Dan besta je dus gewoon niet meer!