In 2018 richtte ik de stichting PartYcipatiekunst op, om langs kunstzinnige weg aandacht te vragen voor:
geweld tegen vrouwen, onderdrukking van vrouwen, tegenwerking van vrouwen, vooroordelen over vrouwen in armoede en de stigmatiserende wijze waarop in het sociaal domein omgegaan wordt met vrouwen die door pech en verkeerde politieke keuzes onsuccesvol zijn!
Het probleem is niet die vrouwen zelf. Het probleem is dat in alleenstaande vrouwen/moeders, die door pech in een sociaal vangnet zijn beland, niet wordt geïnvesteerd, waardoor zij zich niet altijd verder kunnen ontwikkelen!
Koningin Maxima mag in de VN over vrouwenrechten praten.
Prinses Minima mag op haar eigen blogje (met shadowban) wat zeggen.
'Arm' betekent niet dom, ongedisciplineerd of dat we niet ambitieus zijn en daarom heropgevoed moeten worden door: vrouwen bij de overheid, zakenvrouwen, christelijke vrouwen, getrouwde vrouwen, feministische vrouwen of hoog opgeleide vrouwen.
Helaas zijn zelfs lotgenoten, die lijden onder hetzelfde patriarchale systeem, zelden in staat elkaar onvoorwaardelijk te steunen, omdat de meeste vrouwen aangeleerd wordt in elkaar concurrentie te zien.
Of vinden ze het gewoon moeilijk om aardig voor elkaar te zijn?
Omdat noch de gemeente, noch uitkeringsinstanties in mij investeren, leek het mij een goed idee om zelf in MIJ (en daarmee ook in anderen) te investeren. En wel door een stichting op te richten!
Ik ben echter vlak na de oprichting, bekostigd met eigen geld, een paar keer aan de telefoon op uiterst onvriendelijke en wantrouwende manier ondervraagd over mijn bedoelingen, door VROUWEN die beweerden dat ze van de bank waren waar ik om een rekening had gevraagd.
De manier waarop ik ben verhoord, is volgens interne bronnen bij de bank niet de normale procedure. De rekening werd geweigerd op vage gronden.
Wat hier achter heeft gezeten, zullen we nooit te weten komen. Maar ik heb mij wederom zó geïntimideerd gevoeld, dat ik niet meer verder durfde met de stichting. Wat erg jammer is van de 500 euro die de oprichting mij gekost heeft. Ik voel mij in zekere zin dan ook bestolen. En dat is niet de eerste keer.
Ook wegens ziekte, geldgebrek en gebrek aan een netwerk, kan ik (nog) niet verder investeren in mijn plannen en ideeën. Maar ik kan wel schrijven en tekenen. Langs die weg kan ik mijn ongerustheid uiten over wat ik om me heen zie, wat ik meemaak en soms gewoon alleen maar mijn eigen kleurtjes de wereld in sturen.
Ondertussen bestudeer ik d.m.v. een thuiscursus de kunstgeschiedenis. En verbaas mij over het gebrek aan aandacht voor vrouwelijke kunstenaars, door de eeuwen heen.
Het bestuur organiseert twee keer per jaar een participatieborrel. Dan kunnen zowel de voorzitster als de secretaris er in ieder geval zelf weer even tegenaan!
(dankbaarheid & nederigheid)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten