Mevrouw Poot

Mevrouw Poot is overleden. Mevrouw Poot was de kleurrijkste dame van heel Meppel en omstreken. Het was een oudere dame die ik mij goed herinner uit de tijd dat ik met mijn dochter van vier (tot en met zeven, ongeveer) in Meppel woonde. Ik had het zelf als jonge moeder met mijn kleurrijke, oosterse en sprookjesachtige gewaden al zó moeilijk in Meppel. In de grote stad heb je nergens last van, als je een eigen stijl hebt. Maar in ZW-Drenthe word je voor gek verklaard.
Dus elke keer als ik deze oudere mevrouw door de stad zag rijden, uitgedost met bloemen en kleurige hoedjes en gewaden, zei ik gedag en riep regelmatig na hoe mooi ze er weer uitzag. Ons soort mensen heeft nu eenmaal af en toe bemoediging nodig. Een spoortje waardering, hoe minimaal ook. En juist omdat ik het zelf nooit krijg, geef ik het van harte aan anderen die net als ik de moed hebben om zichzelf te zijn.
Het zijn bijna altijd overlevingskunstenaars die enorm veel hebben meegemaakt, al in hun vroege jeugd. En die zelf op hun eigen manier het leven moesten zien uit te vogelen. Ze krijgen hiervoor nooit erkenning, laat staan waardering. Ze worden nagewezen, belasterd, voor gek verklaard en zijn vaak uit zelfbehoud eenlingen. Niet omdat het altijd zo leuk is om alleen te zijn. Maar omdat het veiliger is.

Dus op het hele internet geen overlijdensberichtje van mevrouw Poot. Zelfs geen foto van haar kleurrijke, vrolijke verschijning in het straatbeeld van Meppel. Niemand die iets aardigs over haar schrijft, een afscheid, een laatste woord. Alsof ze nooit bestaan heeft.
Alleen als je de moeder van Meppels stadscolumnist bent, word je geëerd in de annalen. Omdat mevrouw vanwege haar te hoge inkomen geen vervoerspasje meer voor de taxi krijgt....

Lieve mevrouw Poot,
ik heb u nooit gekend, maar mijn vriendin en ik, de heksen van Meppel, berucht tot aan B&W, wij zullen u missen!

Moedige mevrouw

met zelfgebreide mutsjes

die in haar scootmobiel

versierd met bloemen zo opviel.

Moeder van alle hippies

onder de Mepp'ler toren

die nooit vanzelfsprekend

bij de stad lijken te horen

ontheemd, onthecht en ongebonden

maar op straat elkaar toch vonden.

U was een voorbeeld op vier wielen

voor allen die ongewild

in hun kleurigheid opvielen

uw motto overtrof het zoemen

van de gevreesde Mepp'ler mug

blijf jezelf, net als de bloemen

geheven hoofd en rechte rug