Afscheid van het nationaal dictee

Als iemand me mocht zoeken

ik zit verstopt in de kast

tussen mijn yogaboeken

verfspullen, schilderdoeken

mijn krijtjes en een kwast.

Ik heb de deurtjes, alletwee,

stijf achter mij dicht getrokken

en zit hier heel tevree

met thee en kattenbrokken.

LinkedIn vind ik maar zo

net als twitter en teevee

Terrorisme, Trump, Giro

maar nooit meer het dictee.

De taalkunst gaat teloor

tussen snelgestuurde tweets en apps

ik denk dat ik hier niet meer hoor

ik ben precair, een beetje plebs

Stuur nog kaartjes met envelop
Die met de hand worden beschreven
Daar komt dan nog een zegel op
Om nostalgie her te beleven.

Maar toen was toen en nu niet meer
Zo gaat dat met het leven
Het gaat op en dan weer neer
En geluk duurt altijd even
Dus zit ik veilig ingeklemd

tussen eikenhouten planken

Hier blijf ik beter 'afgestemd',

al kan ik soms wel janken!

Ik trek de deurtjes nog eens stevig aan

Ja, hier zal ik voorlopig blijven

En als herinnering aan mijn bestaan

Af en toe een rijmpje schrijven