Drie dooien op een rijtje
Grinnikend onder het gras
Ze lagen daar al een tijdje
Al wist niemand hoe lang dat was
Om niet verder weg te rotten
Want dood zijn duurt best lang
Rammelden ze 's nachts hun botten
en oefenden hun zang.
Aanvankelijk nog wat schorretjes
met een beperkt repertoire
maar al snel zaten er torretjes
in de concertbak 's avonds klaar.
Dan beluisterde het hele bos
ademloos klassieke werken
van onder de met mos
rustiek bedekte zerken.
