Ik had zo'n gek gesprek: Iemand vertelde me dat hij vlak achter het crematorium woont en dat hij het kan ruiken als er een kankerpatiënt gecremeerd wordt, omdat die anders ruiken: Chemisch.
Ik weet dat ze in het nieuwe Erasmusziekenhuis een installatie hebben om hun eigen afvalwater te zuiveren van alle chemicaliën die afgescheiden worden door aldaar behandelde patiënten. Maar als zo'n patiënt dus jarenlang volgestopt is met chemo, is hij zelf eigenlijk ook chemisch afval geworden. En dat wordt dus bij het crematorium ongefilterd gewoon de lucht in geblazen.
Dus als je in de rook van het crematorium woont, adem je dat allemaal in :-( Geen vrolijke bedoening, om daar met het mooie zomerweer in je tuintje van je aardbeitjes en aalbessen te genieten...
Waar wij ons ook altijd over verbazen is dat de levenden minder respect genieten dan de doden....Terwijl je er bij leven meer aan zou hebben....Enfin....Er rolde vanmorgen weer een rijmpje uit. Want ik moest het toch allemaal weer even verwerken, dat hele verhaal over vreemde luchtjes bij het crematorium. Hij is heel erg hard. Niet voor iedereen geschikt. Het is mijn manier om om te gaan met sterfelijkheid en het taboe om de dood. Geïnspireerd op het crematorium van Meppel (Over mijn lijk dat ik daar ooit nog wil wonen!):
Mevrouw de Boer had een tumor van 10 cm doorsnee
en die hing tijdens het poepen altijd half in de plee
dan riep ze 'hellup hellup, wat moet ik toch beginnen?'
en trok dan poepie-snel haar gezwel weer terug naar binnen
Ze kreeg een stoma en vijfentwintig pillen
maar je hoorde haar toch regelmatig gillen
want de tumor ontwikkelde een gebit
en ik kan je wel vertellen dat dat 'daar' niet lekker zit!
Ze kreeg elke dag de dokter op bezoek,
de buren van de overkant en ook die van de hoek
ze baadde in een zee van bloemen, kaarten met beterschap
en aan het eind van elke dag droeg haar man haar op de trap.
Nooit eerder in haar leven kreeg ze zoveel respect
zelfs als ze in de bus zat met een stoma die steeds lekt
het personeel op buslijn negen kende elke patiënt
die waren op hun ritten wel het nodige gewend.
Maar heb je nog geen Ka
dan zeur je en dan klaag je
en dan trappen ze je na!
Jannie had een tulband, een gebatikte katoene
zodat je in één oogopslag zag wat ze wil verbloemen
ze hield zich kranig en klaagde geen moment
Jannie was met stip de meest voorbeeldige patiënt
Elke chemo perste ze haar lippen stevig op elkaar
en zei wat mensen willen horen, bescheiden en dankbaar:
'Ik word verteerd door een abces, maar het is zo'n louterend proces!
Ik zie mijn ziekte elke dag als een waardevolle les!'
Zo werd Jannie op heel instagram bekend
en elke dag door duizend volgers met hartjes dik verwend
Want iedereen kon van Jannie nog iets leren:
Niet klagen maar verdragen, ook al zit je vol met zweren.
Jannie heeft hiervan niet lang geprofiteerd
zij is eergistermiddag in stilte gecremeerd
haar naam leeft voort in een prachtige sculptuur
tegen die vreselijke, vreselijke zeur en klaag cultuur.
Want heb je nog geen Ka
dan zeur je en dan klaag je
en dan trappen we je na
Natuurlijk: niets dan goeds van de doden!
Èn respect, eenmaal onder de groene zoden!
Nee echt, uiteindelijk komt de lof!
Maar tot die tijd is het kruipen door het stof.
Tijdens het leven zijn we verdeeld in arm en rijk
maar in de dood zijn we eindelijk ge-lijk
In je zomerjurk mag je in de oven
een schoorsteen blaast je dan in wolkjes naar boven.
Samen met het fijnstof en de pollen in de lucht
vlieg je door de kosmos, ijl als een zomerzucht
het leven is oneindig, alleen de vorm transformeert
tot iemand op de fiets je per ongeluk inhaleert.
