Oh, mijn lief dressoir
we zijn al zoveel jaren
onafscheid'lijk bij elkaar
alsof we altijd al samen waren!
Met je stoere houten knoppen
en je bolle, platte poten
pas je trouw op al mijn sokken,
Die van kleur wat zijn verschoten
en gezellig samen wonen
in jouw knusse romp van grenen,
uiteraard alleen de schone,
soms met gaten bij de tenen.
Al is de nacht nog zo duister
en ver verwijderd van de morgen
als ik naar je laatjes luister
verdwijnen al mijn zorgen.
Wat zijn we zwaar berooid
de afgelopen 7 jaren
maar ik beloof je dat er nooit
andere kastjes waren.